قیمت روز خودروهای سایپا و ایران خودرو امروز ۳۱ خرداد ۱۴۰۰+ جدول
به گزارش «نبضتجارت»؛قیمت روز خودروهای سایپا و ایران خودرو امروز ۳۱ خرداد با نوسانات قیمتی روبه رو شد. افرایش نرخ لار، ممنوعیت واردات و کمبود عرضه نقش به سزایی در افرایش قیمت خودرو داشت. حال انتظار می رودبا مشخص شدن نتیجه انتخابات و آزادسازی احتمالی واردات خودرو در دولت جدید قیمت خودرو مسیر کاهشی را در پیش بگیرد. در ادامه جدول قیمت روز خودرهای سایپا و ایران خودرو را مشاهده می کنید.
قیمت روز خودروهای سایپا و ایران خودرو امروز ۳۱ خرداد ۱۴۰۰
خودرو قیمت
وانت آریسان ۱۶۹ میلیون تومان
سمند LX ۲۰۰ میلیون تومان
سمند EF7 ۲۲۰ میلیون تومان
سمند EF7 دوگانه سوز ۲۵۵ میلیون تومان
دنا تیپ یک ۲۷۴ میلیون تومان
پژو 405 GLX ۲۰۱ میلیون تومان
پژو پارس LX ۲۶۵ میلیون تومان
پژو پارس اتوماتیک ۳۲۰ میلیون تومان
پژو 207 دنده ای ۳۰۱ میلیون تومان
پژو 206 تیپ 2 ۲۰۰ میلیون تومان
پژو 206 تیپ 5 ۲۵۷ میلیون تومان
پژو 206 صندوقدار ۲۵۰ میلیون تومان
پژو 2008 ۸۹۵ میلیون تومان
رنو تندر 90 E2 ۳۲۷ میلیون تومان
هایما S5 ۶۱۵ میلیون تومان
هایما S7 ۶۷۰ میلیون تومان
سوزوکی ویتارا اتوماتیک ۹۹۵ میلیون تومان
خودرو قیمت
پراید 111 ۱۳۴ میلیون تومان
پراید 131 ۱۲۲ میلیون تومان
پراید 132 ۱۲۰ میلیون تومان
پراید 151 ۱۳۰ میلیون تومان
تیبا 2 ۱۳۸ میلیون تومان
تیبا 2 پلاس ۱۵۱ میلیون تومان
تیبا صندوقدار ۱۲۹ میلیون تومان
ساینا دنده ای ۱۴۳ میلیون تومان
کوئیک دنده ای ۱۵۳ میلیون تومان
کوئیک اتوماتیک پلاس ۲۱۶ میلیون تومان
سیتروئن ۸۵۰ میلیون تومان
چانگان ۴۶۵ میلیون تومان
وانت زامیاد ۲۳۶ میلیون تومان
کیا سراتو ۸۰۰ میلیون تومان
آریو ۳۷۰ میلیون تومان
شاهین ۳۹۰ میلیون تومان
اظهارات وی در شرایطی است که خصوصیها هیچگاه الزامی برای افزایش داخلیسازی محصولات تولیدی نداشتند و سیاستگذار خودرویی نیز قیدی در این زمینه برای این بخش قرار نداده است. البته نبود برنامه منسجم و مشخص در این زمینه، تبعاتی را نیز برای آنها به همراه داشته است.
در دوران کنونی تحریم شاهد هستیم که برخی از خودروسازان خصوصی بهدلیل قطع همکاری طرف خارجی یا باریک شدن مسیر واردات CKD و قطعات موردنیاز خطوط تولید خود بهناچار خطوط تولید خود را تعطیل کرده یا در بهترین حالت با افت تیراژ سنگین روبهرو شدهاند؛ بنابراین شرکتها نیز در دوران تحریم از گزند شرایط تحریمی در امان نبودند. بیتردید اگر در سالهای گذشته در این زمینه برنامهای در دستور کار قرار گرفته بود، این امکان را برای خودروسازان خصوصی فراهم میکرد که در برابر ویروس تحریم بهنوعی خود را واکسینه کنند.
چرا خودروسازان بخش خصوصی بهرغم آسیبهای جدی که از ناحیه وابستگی به شرکای خارجی خود دیدهاند، هیچگاه در مسیر داخلیسازی حرکت نکردهاند؟ دلیل این مساله را علاوه بر ساختار شرکتهای خصوصی و قراردادهایی که با شرکای خارجی خود منعقد کردهاند، باید در شرکتهای قطعهساز داخلی جستوجو کرد. اساس شکلگیری شرکتهای خودروساز خصوصی بر مونتاژ محصولات بوده است. درواقع سیاستگذار خودرو به دنبال این بوده تا از مسیر مونتاژ خودرو، سهمی برای بخش غیردولتی صنعت خودرو ایجاد کند. در کنار این مساله، سیاستگذار کلان نیمنگاهی هم به ایجاد تنوع در بازار خودرو کشور داشته و به دنبال این بوده که از مسیر حضور خودروسازان خصوصی در بازار رقابت محدودی در این بازار انحصاری ایجاد کند. از سوی دیگر سرمایهگذارانی نیز که به حیطه مونتاژ خودرو وارد شدهاند، به دنبال ایجاد زنجیره گستردهای برای تامین قطعات و تولید نبودهاند. بررسی آمار تولید خودروسازان خصوصی حتی در دوران پیش از تحریم بهخوبی نشان میدهد که آنها تیراژ بالایی نداشتند.
نداشتن تیراژ بالا یکی از مهمترین مسائلی است که سبب میشود خودروسازان خصوصی بیش از آنکه به فکر باشند تا قطعات موردنیاز خود را از مسیر داخلیسازی تامین کنند، بهدنبال تامین قطعات از مسیر واردات باشند؛ بنابراین در این نوع نگاه، چه از طرف سیاستگذار خودرویی و چه از سوی مدیران خودروساز خصوصی، داخلیسازی قطعه موردنیاز شرکتهای خصوصی نه در برنامه بوده و نه توجیه داشته است. همانطور که عنوان شد، نوع قراردادهای منعقدشده میان خودروسازان بخشخصوصی و شرکای خارجی آنها دلیل دیگری بوده که باعث شده آنها به مسیر داخلیسازی وارد نشوند. بررسی شرکای خودروسازان خصوصی نشان میدهد که تمامی این شرکا را خودروسازان چینی تشکیل میدهند. فلسفه شرکتهای خودروساز چینی نیز در همکاری با سایر خودروسازان فروش CKD و سایر قطعات است و بس. در فلسفه همکاری خودروسازان چینی هیچ جایگاهی برای همکاری در زمینه داخلیسازی قطعات وجود ندارد؛ زیرا خودروسازان چینی تنها بهدنبال پیدا کردن بازارهای جدید برای خودروهای خود هستند. به عبارت دیگر، این همکاریها تا زمانی اعتبار دارد که قطعات مورد نیاز خودروسازان خصوصی ایرانی از مسیر واردات تامین شود.
شرکای چینی به هیچ وجه اجازه ورود شرکای ایرانی خود را به حیطه تولید و داخلیسازی قطعات نمیدهند، اما همانطور که اشاره شد دلیل ورود نکردن خصوصیها به داخلیسازی را باید در بیرون این شرکتها نیز جستوجو کرد. هیچگاه شرکتهای قطعهساز از عدم همکاری با خودروسازان خصوصی شکایتی نداشتهاند که دلیل این مساله مشخص است؛ تیراژ پایین، مهمترین دلیلی است که سبب شده قطعهسازان به واردات قطعات خودروسازان خصوصی معترض نباشند.
در کنار بحث تیراژ باید به این نکته نیز اشاره کرد که قطعات موردنیاز خودروسازان خصوصی با توجه به نوع محصولاتی که تولید میکنند به نسبت قطعات مورد نیاز دو خودروساز بزرگ کشور بهنوعی بهروزتر محسوب شده و تولید آنها با تکنولوژیهایی که در اختیار زنجیره قطعهسازی کشور است تا حدودی ممکن نیست. چنانچه قطعهسازان داخلی بخواهند به این حیطه ورود کنند نیاز به سرمایهگذاری دارند، اما بهدلیل تیراژ پایین این سرمایهگذاری مقرونبهصرفه نیست؛ بنابراین صحبت از داخلیسازی قطعات خودروسازان خصوصی بیش از آنکه عملیاتی باشد، شعاری به نظر میرسد.